Jak powszechnie wiadomo – środki trwałe są użytkowane w każdym profilu działalności, aczkolwiek zdecydowanie największe znaczenie mają one w jednostkach prowadzących działalność wytwórczą. Z biegiem czasu dane środki trwałe ulegają zużyciu, bądź zniszczeniu, co automatycznie wiążę się z tym, że należy je oddać w stan likwidacji.

Likwidacja środków trwałych poza naturalnym zużyciem, może być spowodowana również:
– przypadkami losowymi takimi, jak pożar, powódź, kradzież itp.
– decyzjami ekonomicznymi takimi, jak mała opłacalność produkcji, wymiana urządzeń itp.
– zmianą profilu działalności, bądź nabywaniem nowych środków trwałych,
– zepsuciem środków trwałych z brakiem możliwości na ich naprawę.

Polska gospodarka wykształciła dwa etapy likwidacji, ponieważ zaprzestanie użytkowania danego środka trwałego nie musi wiązać się z jego faktyczną likwidacją.

1. Likwidacja księgowa
Jest to nic innego, jak wyksięgowanie danego środka trwałego z konta „Środka trwałego” oraz „Umorzenie środków trwałych”. Dokumentem, który powoduje powstanie środka trwałego w stan likwidacji jest LT, czyli likwidacja środka trwałego. Jest on sporządzany przez komisję likwidacyjną lub dział zarządzający majątkiem, a następnie jest zatwierdzany przez kierownika jednostki. Jest to podstawa do usunięcia owych rzeczy z ewidencji, a także wyksięgowania jej wartości z kont księgowych, a następnie przeniesienia jej do ewidencji pozabilansowej. Wówczas środek trwały pozostaje w niej do momentu fizycznej likwidacji.

2. Likwidacja fizyczna
Dopełnieniem procesu likwidacji jest jej fizyczna likwidacja (np. złomowanie, utylizacja) oraz sporządzenie stosownego protokołu. Wówczas protokół stanowi podstawę wyksięgowania z ewidencji pozabilansowej. Wyksięgowanie zlikwidowanego fizycznie środka trwałego z ewidencji pozabilansowej wiążę się z jego usunięciem z ksiąg rachunkowych.